دمو و ترینر بازی ها عملی

با ماشین زمان به سال ۲۰۰۹ بر می گردیم . زمانی که استودیو DF بر روی IP جدید خود برای کنسول های خانگی سونی و مایکروسافت ، با سرپرستی بازیساز پرایده یعنی Tim Schafer کار می کرد . تیم شفر به دنبال خلق یک دنیای جدید بود که موسیقی البته از نوع متال در آن حرف اول را می زد . بازیی که سبک اکشن ماجراجویی و طنز های فراوان را در قالب یک اسم به نام Brutal Legend مخلوط می کرد .

بعد از عرضه ی بازی ، BL شاید به موفقیت هایی همچون عرضه سالیانه دست نیافت ولی یک تجربه جدید را برای کنسول بازان به وجود آورد و همچنین بازیبازان کامپیوتر های شخصی را در کف بلند مدت رها کرد . چند سالی گذشت تا به سال ۲۰۱۳ رسیدیم و DF تصمیم خود را برای عضه بازی برای کامپیوتر های شخصی گرفت و با عرضه ، این بازی هم   همانند دیگر بازی های پرایده این شرکت به کناره رفت .

البته این کناره رفتن نسخه PC را می توان مشکلات بازی دانست که باعث کند شدن روند گیم پلی می شود . این بازی در PC از مشکلات زیادی بهره می برد ولی هنوز تجربه ی آن خالی از لطف نیست و حداقل با بازی های مشابه هم ، و در قالب سبک های مختلف دست و پنجه نرم نمی کنیم . در ادامه به دنیای این بازی سفر می کنیم و نگاهی به این بازی تیم شفر می اندازیم .

به دنیای متال خوش آمدید

BL قبل از اینکه یک بازی در هر سبکی باشد یک نوار کاست خیلی ، خیلی بزرگ است که در آن انواع و اقسام آهنگ های متال وجود دارد . آهنگ هایی که تعداد آن ها از ۱۰۰ تجاوز کرده و از ۱۰ ثانیه شروع شده تا چند دقیقه .

تمامی آهنگ های موجود در بازی توسط تیم شفر و مدیر بخش صداگزاری یعنی Emily Ridgway انتخاب شده و حدودا ۱۰۷ آهنگ از ۷۵ گروه مختلف برای بازی در نظر گرفته شده . در این بین آهنگ های خوانندگانی همچون Lemmy ، Rob Halford و Lita Ford به چشم می خورد که می تواند برای طرفداران جذاب باشد .

علاوه بر بخش موسیقی بازی ، Ridgway در بخش صداگزاری هم خوب عمل کرده و توانسته صداهای مختلف را در قسمت ها مختلف از جمله مبارزات ، موجودات ، اتومبیل ها و … به کار برد . علاوه بر این دیالوگ های بازی حدود ۳۵۰۰۰ خط می باشد که اکثر آن ها توسط تیم شفر نوشته شده است و توسط خوانندگان مختلف راک و متال انجام شده تا حس متال گونه بازی به طور کامل القا شود ولی خوبی این دیالوگ ها و صداها به پای شخصیت اول بازی نمی رسد .

وظیفه صداگزاری شخصیت اول را خواننده و صداگزار چیره دست یعنی Jack Black بر عهده داشته و به خوبی از پس حس و حال نیمه جدی و شوخ طبع شخصیت اول بازی برآمده است .

Jack Black

به طور کلی اگر بازی ضعف های مختلفی در بخش های دیگر داشته باشد نمی توان در زمینه ی موسیقی و صداگزاری بر آن خرده گرفت و یا عیب و نقص گنده ای را به آن نسبت داد و همانطور که قبلا گفتم با یکی از کامل ترین نوار کاست های متال روبه رو هستیم .

با شروع بازی و نمایش چند لوگو از جمله DF ، جک ( Jack Black ) به روی صحنه ظاهر می شود و با رفتن به مغازه ای دفتر این بازی را باز می کند و داستان زندگی یکی از نوازنده های متال شروع به بارگزاری می شود .

Eddie Riggs یکی از طرفداران پر و پا قرص سبک متال ، نه از نوع جدید ، است و همچنین خودش هم در خواندن این نوع موزیک ها سررشته دارد ولی به دلایلی جز حمل کردن بارهای خوانندگان نتوانسته کار دیگری انجام دهد . در یکی از کنسرت های گروهی که ادی در آن کار می کند اتفاقی برای یکی از اعضای خود شیفته گروه می افتد که طی این اتفاق طلسمی قدیمی در کمربند ادی ( که از پدرش به وی رسیده است ) فعال می شود و بعد از آن ادی به دنیایی فانتزی تلپورت می شود که در آن اتفاقات ناگواری در حال وقوع است .

همه چیز از این گروه مزخرف شروع شد

ادی بعد از چند لحظه با گروهی آشنا می شود که اوضاعشان تقریبا شبیه هم می باشد . رئیس این گروه به ادی می گوید که تمام این نقشه ها زیر سر ormagoden ( یکی از شیاطین بزرگ ) می باشد و حال آنها باید برای نجات خود از این دنیا وی را شکست دهند و از سرزمین بی نام به کره ی خاکی بازگردند .

محیطی که در آن داستان بازی شکل میگیرد سرزمینی بی نام و از آن ormagoden است که توسط همین غول خوش اندام و چند باس دیگر به نام های ، Firebeast ، Destroyer و … کنترل می شود . در این سرزمین موجودات اهریمنی برای انجام کارهای خود انسان های بیگناه را زندانی کرده و از آن ها کار می کشند .

Ormagoden ، نمادی که در بیشتر وسایل خوانندگان متال مشخص است

داستان بازی خوب و قابل قبول کار شده است و بعد از صداگزاری بازی یکی از ویژگی های خوب بازی است . در این داستان نویسندگان اسطوره ها و شخصیت های قدیمی را با داستان های … متال ترکیب کرده اند و به بازی لذت دوچندان را اضافه کرده اند . تمامی شخصیت های بازی ، دشمنان ، باس ها و حتی حیوانات درون بازی از استیل و ظاهری جالب بهره می برند که ریشه در داستان های تخیلی متال گونه دارد .

یکی دیگر از مواردی که در بازی خیلی چشم نواز است ، صحنه های طنز و دیالوگ های خنده داری است که در بازی اعمال شده . و بیشتر آن ها را شخصیت اول بازی یعنی ادی بر عهده دارد . به طور مثال می توان به صحنه ی ابتدایی بازی و روبه رویی ادی با گیتار مخصوص به اسم Flying V و همچنین صحنه ها و دیالوگ های دیگر که با پیشروی در بازی دیده می شود ، اشاره کرد .

Flying V ، گیتار مخصوص ادی است که بعد از ورود وی به دنیای جدید ، با آن روبه رو می شود و با اسم Clementine آن را صدا می کند ( البته نسبت به Clementine بازی مردگان متحرک بد صدا تر است ) . این گیتار توانایی نابودی دشمنان را از راه دور توسط دو ضربه ی سبک و سنگین را دارد و علاوه بر این با آن می توانید آهنگ های مخصوصی که با زدن کلید Q بر صفحه نمایش نشان داده می شود را بنوازید . هر کدام از این آهنگ ها یک وسیله یا حرکت جدید را برای ادی باز می کند که برای پیشروی در بازی و انجام مراحل ، مورد استفاده قرار می گیرد .

روش زدن این آهنگ ها ، همانند یکی از مینی گیم های بازی Sleeping Dogs می باشد که شما باید به ترتیب اعداد را فشار دهید تا ادی با صدای جک و گیتار وی بنوازد .

اسلحه بعدی ادی یک تبر به نام The Separator می باشد که به دو صورت سبک و سنگین در بازی استفاده می شود . علاوه بر این فن ها و ضربات مختلفی هم از ترکیب تبر و کلمنتاین در بازی وجود دارد که بر سرعت و قدرت شما می افزاید .

به غیر از این دو اسلحه ادی از یک وسیله نقلیه که توسط دستان خودش ایجاد شده هم بهره می برد و می تواند برای جا به جایی در محیط از آن استفاده کند . محیط بازی کاملا باز و حدودا مساحتی برابر ۴۰ کیلومتر مربع دارد که بدون وسیله نقله کار برای بازیباز خیلی سخت می شد .

Brutal legend در یک تصویر !

تا اینجای کار همه چیز برای بازیباز خوب است ، یک بازی با داستان خوب ، گیم پلی سرگرم کننده ، سوم شخص ، اکشن ، با ترکیبی جالب از اسلحه های بامزه و کاربردی . اما با شروع کنترل شخصیت بازی همه چیز رنگ نا امیدی می گیرد . کنترل خیلی نامناسب بازی ، سرعت پایین انجام حرکات توسط ادی با عث شده بازی از سرگرم کنندگی خود بیافتد و به مایه ی عذاب تبدیل شود . تیم سازنده در نسخه ی کامپیوتر های شخصی به حدی کنترل را نامناسب طراحی کرده که گاهی اوقات به خصوص در حین مبارزات با باس ها ، که نیاز به سرعت و دقت زیاد است ، بازیباز از بازی کردن خسته شده و بازی را کنار می گزارد . البته با تغییرات رزولیشن بازی کمی این مشکل برطرف می شود ولی همچنان مایه ی اذیت می باشد .

حرف از رزولیشن شد ، این را بدانید که تیم سازنده بازی ، گرافیک بازی را آپدیت کرده و همان بازی که در سال ۲۰۰۹ عرضه شد را در اختیار شما قرار نداده است . این بازی در ۴ سال گذشته با استفاده از موتور اختصاصی خود یعنی Brütal Engine ساخته شده بود که در آن سال از گرافیک فنی و هنری خوبی بهره می برد . در نسخه ی PC گرافیک بازی به طور کلی پیشرفت قابل توجهی نسبت به نسخه کنسولی داشته ولی همچنان نسبت به بازی های روز عقب است . نورپردازی اصلا در بازی خوب کار نشده است و در کنار آن افکت های گرافیکی و باقی اجزا هم چنگی به دل نمی زند . اما از ظاهر که بگذریم BL در بخش طراحی محیط و شخصیت ها بسیار خوب عمل کرده است . محیط های بازی هر لحظه چیز های جدیدی را برای نمایش دادن به بازیباز دارند و در کنار آن بازیباز هر دقیقه موجود ، چه حیوان و چه اهریمن ، جدیدی را مشاهده می کند که از جذابیت های بصری بالایی برخوردارند . طراحی هنری بازی هم همچنان ؛ با توجه به پیشرفت در این نسخه ، دیدنی است .

هر لحظه یک چیز جدید ..

یکی دیگر از جذابیت های بازی طراحی شخصیت ها است که با توجه به خوانندگان معروف انجام شده ،  به طور مثال شخصیت Kilmister در بازی  بسیار شبیه Lemmy خواننده معروف این سبک است و از چهره ، موی بلند و سیگار همیشه روشن می توان تشخیص داد . هرچند ادی هم سر و وضعی شبیه Lemmy دارد ولی نه به اندازه Kilmister . در کل برای جمع بندی گرافیک بازی می توان گفت که : با وجود اینکه نسخه PC دارای گرافیکی به روز شده می باشد ، ولی نتوانسته بازه زمانی چند ساله را پوشش دهد و هنوز به دنبال خیلی از بازی های دیگر می دود .

در پایان باید گفت که این بازی با توجه به کاستی هایی که در زمینه گرافیک و گیم پلی بازی دارد ولی با ایده های جدیدش توانسته دنیایی نو را برای بازیبازان به وجود بیاورد . دنیایی که در آن حداقل از قابلمه خبری نیست !